۱۳۹۰ دی ۲۷, سه‌شنبه
حتما شنيده ايد که در جريان ضرب الاجل نمايش انتخابات مجلس آخوندي ، ابتدا وزارت کشور تحت امر پاسدار احمدي نژاد گله اي ازگرگهاي باند رقيب در بيت ولي فقيه که در مجلس سهم خواه قدرت و چپاول بيشتر بودند را حذف وبا جاروي رد صلاحيت به خرجين مردودين ولي فقيه ريخت. اين کار که در اصل نوعي خود سري و ساختارشکني در قانون جنگ گرگها وتخطي از اصل ذوب در ولايت بود و آنرا تضعيف هر چه بيشتر خامنه اي تلقي مي کردند با واکنشهاي علني ومخفي سران رژيم روبرو شد. سپس قوه قضائيه در يک پاتک، جوانفکر مدير خبر گزاري ومؤسسه ايران وابسته به دولت را به يکسال زندان محکوم وحکم را نيز علني کرد.
ولي فقيه که شيپور وحدت در باندهاي حاکم را مدتي است از سر گشادش مي زند متوجه شدکه ادامه داستان بر اين روال تمام ميز را بهم زده وبيش از اين موجب سردي تنور نمايش مذکور مي گردد .
اين جنگ گرگها نيز باعث شد تا علايي از سر کردگان سابق سپاه واز ذوب شدگان در ولايت در نامه اي شاه وشيخ را در دوکفه ترازوي تاريخ قرار دهد وبدينوسيله چشم انداز سقوط نظام را برخ خامنه اي بکشاند ورسما ريزش خود را اعلام کند.
در واکنش به اين ريزش آنهم در سطح فرمانده ورئيس ستاد مشترک سپاه آنچنان وحشتي در بين فرماندهان وبيت ولي فقيه انداخت که بي درنگ آن روي سگي خامنه اي را بالا آورد ودستور حمله وهجوم قلمي وقدمي به علائي ومحل سکونتش را به دستجات خودسر وخود جوش ضربت بسيج داد.
البته در اين ميان وزارت کشور دولت نيز با يک غلط کردم گوئي آشکار ، سبقت غير مجاز از باند رقيب در حذف مهرهايي چون مطهري وکاتوزيان وعباسپور که از استوانه هاي باندهاي رقيب در جناح ولي فقيه هستند، رد صلاحيت اعلام شده آنها را پس گرفت ودر يک آبروريزي بي سابقه با۴۸ ساعت تأخير آنها را واجد شرايط وداراي صلاحيت شرکت در نمايش مجلس آخوندي عنوان نمود.
اما هنوز آتش باري در اين خط تمام نشده بود که موضوع ريزش پاسدار علائي مثل آوار روي سر مطبوعات ورسانه هاي رژيم خراب شد تا جائي که حسين بازجوسر کرده کيهان ولي فقيه نيز براي تواب سازي اين پاسدار وارد معرکه شده وجعبه سياه شلاق و توبه نامه را براي وي بميان کشيده وقرار است که سرنخ ونوع فرمت ولپ تاپي را که نامه علائي در آن نوشته شده وايميلي را که براي او فرستاده اند و...را پيدا ونشان همه بدهد.
اما اين داستان ادامه دارد زيرا ريزش نيز ادامه دارد واين همان لرزه هاي پس از خوردن خربزه ولي فقيه است.
در زير توجه شما را به متن بازجوئي وتواب سازي حسين شريعتمداري جلب مي کنيم
پاسخ شريعتمداري به علايي؛خطا نيست خط است!/ چه کسي آن را ديکته کرده؟
۲۶ دي ۱۳۹۰ ساعت ۶:۳۴
به گزارش جهان، حسين شريعتمداري در کيهان نوشت:
يادداشت امروز را برادر و همکار عزيزم آقاي سعدالله زارعي نوشته بود ولي طي چند روز گذشته بسياري از خوانندگان گرامي در تماس با روزنامه، نظر کيهان را درباره مقاله روز دوشنبه- ۱۹ دي ماه- آقاي حسين علايي در روزنامه اطلاعات جويا شده بودند. پاسخ اوليه ما اين بود که واکنش نسبت به اينگونه نوشته ها يکي از اصلي ترين اهداف کساني است که آن را تدارک ديده اند تا از اين طريق يک ماجراي دم دستي و کم اهميت را به موضوع روز تبديل کرده و به فتنه گران تنفس مصنوعي بدهند. از اين روي پرداختن به آن را غيرضروري مي دانستيم، اما بعد از انتشار نامه تعدادي از سرداران محترم سپاه در اعتراض به آقاي حسين علايي و نصيحت همراه با ملامت وي که از غيرت ديني و انقلابي آن عزيزان حکايت مي کرد، اشاره به نکاتي چند درباره يادداشت آقاي علايي را ضروري تلقي کرديم و در اين وجيزه نگاهي - هرچند گذرا- از زاويه اي ديگر به ماجرا خواهيم داشت. اميد آن که آقاي حسين علايي در اين نوشته انديشه کند و چنانچه گفتني هاي آن را شنيدني ارزيابي کرد، پاي از بازي بيشتر در ميدان دشمن بيرون بکشد.
۱- «بازي با مهره حريف» يا «شکار مهره» يکي از ترفندهاي عمليات رواني است. دشمن در اين ترفند شکار خود را از ميان کساني انتخاب مي کند که اولا؛ سابقه شناخته شده اي از همراهي با نظام را در کارنامه خويش داشته باشند و ثانيا؛ به هر علت، از جمله ضعف بينش سياسي، آرزوهاي برآورده نشده و امثال آن، با نظام فاصله گرفته باشند. دشمن در اين حالت، از يکسو نقطه ضعف شکار خود را موجه جلوه داده و به تقويت آن مي پردازد. مثلا چنانچه «شکار» مورد نظر به مسئوليت دلخواه خود در نظام دست نيافته باشد، اين توهم را در وي مي دمد که مسئولان بالادستي نظام حق او را ناديده گرفته و يا پايمال کرده اند! و از اين طريق مي کوشد تا حس انتقامجويي را در شکار خود تحريک کند. و از سوي ديگر، فرد شکار شده را گام به گام به موضع گيري عليه نظام مي کشاند و هريک از اين گام هاي زاويه دار او را به گونه اي -مثلاً از طريق رسانه ها- برملا مي کند تا به تدريج پل هاي پشت سر شکار خود را خراب کرده و راهي براي بازگشت وي باقي نماند. دشمن در اين مرحله، زبان خود را در کام فرد شکار شده مي گذارد و آنچه را که از زبان و قلم دشمن تابلودار قابل عرضه نيست بر زبان و قلم شکار خود مي نشاند.
۲- اکنون بايد ديد که آقاي حسين علايي يک مهره شکار شده است و يا آنچه در يادداشت موهن خود آورده است، برخاسته از خواست و برداشت خود ايشان است؟ يافتن پاسخ اين سؤال دشوار نيست و براي کشف آن فرمول علمي و تعريف شده اي وجود دارد. با اين توضيح که؛
الف: اگر اظهارات شخص مورد نظر- در اينجا، آقاي حسين علايي- برخاسته از ديدگاه و نظر خود او باشد، در بستر و چارچوب فرهنگ شناخته شده وي ابراز مي شود، چرا که فرهنگ نوشتاري يا گفتاري افراد- صرفنظر از محتواي آن- به آساني قابل تغيير نيست و نمي توان اين تغيير فرهنگ را مثلاً به سادگي تهيه يک تابلو و نصب آن به يکي از ديوارهاي اتاق تلقي کرد!
ب: و اما چنانچه فرد مورد نظر با فرهنگي متفاوت از فرهنگ شناخته شده خود سخن بگويد و مخصوصاً هنگامي که فرهنگ به کار گرفته شده با فرهنگ شناخته شده وي تفاوتي فاحش و در حد تضاد داشته باشد مي توان حدس زد- و البته متأسف نيز بود - که به عنوان يک مهره از سوي دشمن شکار شده و چه بخواهد و بداند و يا نخواهد و نداند در ميدان دشمن به بازي گرفته شده است.
۳- حالا به يادداشت آقاي حسين علايي توجه کنيد؛
«... حکومت شاه به بهانه نداشتن مجوز براي راهپيمايي- ۱۹ دي ماه ۵۶- به طلاب و جوانان در خيابان صفائيه حمله کرد و تعداد ۶ نفر از طلاب و معترضين را کشت و عده اي را نيز مجروح کرد... رژيم شاه ظرف يک سال بيش از ۲ هزار نفر از مردم معترض در خيابان هاي شهرهاي مختلف را کشت ولي هر چه بر کشته هاي خياباني افزوده مي شد...»
آيا يک سردار سپاه، آنهم در حالي که کماکان خود را طرفدار انقلاب و جمهوري اسلامي معرفي مي کند، مي تواند به جاي واژه «شهيد» از شهداي مظلوم ۱۹ دي قم از واژه «کشته شده» استفاده کند؟! آنهم نه يک بار و دوبار، بلکه ۳ بار در يک نوشته کوتاه ۴خطي و حتي يک بار هم به جاي «کشته» از واژه شهيد استفاده نکند؟! ممکن است گفته شود، اين جابجايي در نوشتار، از نوع «خطاي زبان و قلم» است! که بايد گفت؛ آقاي علايي يک سردار سپاه است و فرهنگ شهيد و شهادت در وي نهادينه شده است بنابراين، اگر جابجايي اين واژه عمدي نبوده است، دستکم بايد يک بار به جاي «کشته شده» از لفظ شهيد استفاده مي کرد که نکرده است! چرا؟!... بايد توجه داشت که «خطا» وقتي در يک موضوع واحد به تکرار رسيد، ديگر «خطا» تلقي نمي شود، بلکه «خط» است!
۴- آقاي علايي در يادداشت کذايي، برخلاف عقيده و نظر بارها اعلام شده خود به اين تحليل مي نشيند که مردم ايران خواستار تغيير رژيم شاهنشاهي نبوده اند بلکه فقط انجام تغييراتي در رژيم شاهنشاهي را دنبال مي کردند!! ولي از آنجا که شاه به اصلاحات مورد نظر آنها پاسخ مثبت نداد، تظاهرات و اعتراضات شدت گرفت و «عملاً از اقتدار نظام شاهنشاهي کاسته شد»! و سپس در ۷ بند و در قالب پرسش هاي فرضي، محمدرضا شاه را نصيحت مي کند که چرا با بي توجهي نسبت به اصلاحات مورد نظر مردم باعث فروپاشي رژيم شاهنشاهي شده است؟!
بايد از آقاي علايي پرسيد؛ آيا مردم خواستار سرنگوني رژيم شاهنشاهي و برپايي جمهوري اسلامي نبودند؟ و آيا بعد از تغيير نخست وزير، شعار نمي دادند «ما ميگيم شاه نمي خوايم، نخست وزير عوض ميشه» و...؟!
۵- آقاي حسين علايي در يادداشت مورد اشاره، برخلاف فرهنگ رايج و جاي گرفته در قلب و جان سپاهيان، از بکارگيري واژه «امام» براي ناميدن آن مراد به حق پيوسته و رهبر کبير انقلاب اسلامي، خودداري مي ورزد و آنجا که ناچار به نام بردن از آن بزرگوار است به عبارت «آيت الله خميني» بدون هيچ پيشوند و پسوند احترام آميز بسنده مي کند.
آيا، اين ديدگاه و فرهنگ و چارچوبي که در بيان آن به کار گرفته شده مي تواند با ديدگاه کسي که عمري را در کسوت يک سردار سپاه سپري کرده است کمترين همخواني و ارتباطي داشته باشد؟! قاعده آن بود و هست که زبان جناب علايي در نام بردن از امام(ره)، به کمتر از «حضرت امام(ره)» حرکت نکند و در کام نچرخد. آيا آن چرخش و اين نچرخيدن زبان و قلم ايشان را بايد- خداي نخواسته- به حساب چرخش مواضع آقاي علايي نوشت يا -باز هم خداي نخواسته- به حساب ديکته اي که ديگران براي او نوشته اند؟! بي ترديد، اين نوشته با فرهنگ گفتاري و نوشتاري يک سردار سپاه آنهم با سابقه فرماندهي در جنگ تحميلي همخواني ندارد. دارد؟! پس چه کسي آن را ديکته کرده است؟!
۶- يک بار ديگر به يادداشت آقاي حسين علايي مراجعه کنيد. ايشان اولا؛ به حضرت امام(ره) اهانت مي کند و بناي مستحکم آن بزرگوار يعني انقلاب اسلامي و نظام برخاسته از آن را بدون انگيزه الهي و اسلامي قلمداد مي کند! ثانيا؛ خاستگاه اسلامي انقلاب را نفي مي کند و خواست با خون نوشته مردم مسلمان ايران را در حد و اندازه اصلاحات در رژيم شاهنشاهي تنزل مي دهد! ثالثا؛ از فتنه آمريکايي- اسرائيلي ۸۸ حمايت مي کند و...
حالا امضاي يادداشت را ناديده بگيريد. آيا نوشته ايشان با نوشته اي که از يک ضد انقلاب دوآتشه انتظار مي رود کمترين تفاوتي دارد؟! اگر تفاوتي ندارد- که ندارد- احتمال سفارشي بودن آن دور از ذهن نيست!
۷- در حالي که انقلاب اسلامي به الگوي تحولات در جهان اسلام تبديل شده و ملت هاي مسلمان با در دست داشتن اين نسخه بر ديکتاتورهاي دست نشانده شوريده و پوزه آمريکا و اسرائيل و متحدان اروپايي آنها را به خاک مذلت ماليده اند و در حال و هوايي که دشمنان تابلودار اسلام و انقلاب، انکار نمي کنند که از اقتدار ايران اسلامي تحت رهبري امام راحل و خلف حاضر او به تنگ آمده و فرياد استيصال سرداده اند، مخالف خواني افرادي که روزي همراه انقلاب بوده اند جز آن که براي دهان هاي گرسنه دشمنان بيروني و دنباله هاي داخلي آنها خوراکي در حد و اندازه يک ساندويچ فراهم کند چه تأثير ديگري مي تواند داشته باشد؟! جناب علايي! «قطره درياست، اگر با درياست ورنه او قطره و دريا، درياست».
۸- ديروز آقاي حسين علايي طي يادداشت کوتاهي بر وفاداري خود به اسلام و انقلاب و ولايت فقيه تأکيد کرد که اميد است اولين گام ايشان براي بازگشت از بيراهه اي باشد که در آن گام نهاده بود و همينجا گفتني است و عبرت آموز نيز هست که يادداشت کذايي آقاي علايي، به به و چهچه و استقبال همراه با ذوق زدگي فراوان رسانه هاي دشمن و گروه هاي ضد انقلاب را در پي داشت ولي نوشته کوتاه ديروز او با بي اعتنايي همان رسانه ها روبرو شد. عبرت انگيز نيست؟! فاعتبروا يا اولي الالباب...
شهين سلامي
۲۶ دي