۱۳۹۰ بهمن ۲۱, جمعه
.jpg)
هر سال همزمان با دهة زجر, آخوندها براي خالي نبودن عريضه وزدنِ سُسِ هنري به آشِ موندة ولايت, دم از جشنوارة فيلم و سيمرغ بلورين و اين حرفها مي زنن. آخه آخوندها رو چه به سينما؟ آخوندها رو چه به جشنواره فيلم و تئاتر و از اين جور حرفها؟ جشنواره اي كه توسط وزارت ارشادِ رژيم آخوندي و اون هم وزير كابينه پاسدار احمدي نژاد برگزار بشه پيشاپيش تكليفش روشنه. بذاريد صريح و بي پرده حرف بزنيم. توي سرزميني كه بيشمار هنرمندِ اون به دست همين حاكميت به خاك و خون كشيده شدن. ساختن فيلم و راضي كردن آخوندها چه معنايي جز خيانت داره؟ آخه اون دستي كه امروز دست هنرمند نما ها رو در دست مي گيره و بهشون سيمرغ بلورين ميده, همون دستيه كه سعيد سلطانپور رو تيربارون كرد, همون دستيه كه محمد مختاري رو خفه كرد و غزاله عليزاده رو به دار كشيد. همون دستيه كه ساعدي رو دقمرگ كرد و مرتضي حنانه رو خونه نشين كرد. همون دستيه كه تا مرفق به خون صد و بيست هزار ايراني آغشته اس. بعد چطور ميشه رفت اون دست رو در دست گرفت و به سيمرغ ِ سياه و تقلبي آخوندها دل خوش كرد و بعد هم دم از هنر ايران و سينماي ملي زد؟ دردهاي امروز ايران, رو نگاتيو كدوم فيلم سينمايي از بين اين همه فيلم ساخته شده تو اين حاكميت ثبت شدن؟ كدوم كارگردان بوده كه تصميم گرفته باشه تا يكي از زخمهاي اين ميهنِ مجروح رو به تصوير بكشه و بعد آخوندها ايده رو در ذهنش سنگسار نكرده باشن؟ با حقيقت نميشه شوخي كرد. تاريخ, خيلي جدي تر از اين حرفهاس كه بشه بازيچه قرارش داد. لني ريفنشتال, تو هنر و تكنيك و خلاقيت چيزي كم نداشت. اما فيلمسازي براي هيتلر, جلوي تاريخ روسياهش كرد. حالا هم داستان همون داستانه. تازه هيتلر كجا و اين آخوندها كجا. فيلمي كه از فيلترِ ولايت فقيه بگذره و از اين رژيم مجوز بگيره, با خيانت كليد ميخوره. فيلمي كه توي جشنواره زجر رژيم آخوندي برنده بشه چيزي جز سينماي دروغ و فريب و آستان بوسي ولايت فقيه نيست.
سيمرغ بلورين هم اسم داره. بذاريد اسم واقعيشو بگيم. اسمش تنديسِ خيانته. اينو گفتم تا اونهايي كه دنبالشن حساب كار دستشون باشه. سينماي واقعي ايران اونجايي آغاز ميشه كه عمر آخوندها به پايان برسه. تو سياهي حاكميت آخوندها, فيلمساز ايراني اونه كه تصوير آزادي رو رو پرده هاي نقره اي بتابونه
برگرفته از سيماي آزادي ,برنامه تلويزيوني - فردای ما,